Cayo Plinio Cecilio Segundo (en latín Caius Plinius Caecilius Secundus; Como, Italia, 61-Bitinia, c. 112), conocido como Plinio el Joven, fue un abogado, escritor y científico de la antigua Roma.
Siendo niño, Plinio perdió a sus padres, quedando bajo la tutela del influyente general y consular Lucio Verginio Rufo.
Dicha carrera, entre otras fuentes, se conoce por una inscripción honoraria conservada en la ciudad de Milán, aunque procedente de su Como natal, datada entre 111 y 114, cuyo desarrollo es el siguiente:[1] C(aius) Plinius L(uci) f(ilius) Ouf(entina) Caecilius [Secundus co(n)s(ul)] augur legat(us) pro pr(aetore) provinciae Pon[ti et Bithyniae pro] consulari potesta[t(e)] in eam provinciam e[x s(enatus) c(onsulto) missus ab] Imp(eratore) Caesar(e) Nerva Traiano Aug(usto) German[ico Dacico p(atre) p(atriae)] 4 curator alvei Ti[b]eris et riparum e[t cloacar(um) urb(is)] praef(ectus) aerari(i) Satu[r]ni praef(ectus) aerari mil[it(aris) pr(aetor) trib(unus) pl(ebis)] quaestor Imp(eratoris) sevir equitum [Romanorum] trib(unus) milit(um) leg(ionis) [III] Gallica[e Xvir stli] 8 tib(us) iudicand(is) therm[as ex HS ---] adiectis in ornatum HS CCC(milibus) [--- et eo amp]lius in tutela[m] HS CC(milibus) t(estamento) f(ieri) i(ussit) [item in alimenta] libertor(um) suorum homin(um) C HS XVIII(centena) LXVI(milia) DCLXVI rei [p(ublicae) legavit quorum inc]rement(a) postea ad epulum 12 [p]leb(is) urban(ae) voluit pertin[ere ---]s dedit in aliment(a) pueror(um) et puellar(um) pleb(is) urban(ae) HS [D(milia) --- et] in tutelam b< i = y >bliothe/cae HS C(milia) Fue flamen Divi Augusti, sacerdote del culto al Emperador, en 81, luego decemvir stlitibus iudicandis o juez sobre casos de ciudadanía romana dentro del vigintivirato, tribuno militar en la Legio III Gallica en Siria, donde conoció a los filósofos Artemidoro y Eufrates, sevir equitum Romanorum, cabeza de una de las antiguas divisiones de los caballeros romanos en 84 y quaestor imperatoris entre 89 y 90.
Entró en el colegio de augures por elección, fue supervisor del río Tíber y finalmente gobernador de la provincia Bitinia, donde se supone que murió, probablemente en el año 112.
Trajano le respondió apoyando su actitud, pero ordenándole que no diera curso a las denuncias anónimas.
Sus cartas son un testimonio único de la administración ordinaria del siglo I.