Utopiec (plural Utopce ), Vodník o Topnik es un nombre aplicado a los espíritus eslavos del agua. Los utopce son espíritus de almas humanas que murieron ahogadas, que residen en el elemento de su propia desaparición. [1] Son responsables de succionar a las personas hacia pantanos y lagos, así como de matar a los animales que se encuentran cerca de las aguas tranquilas.
Los espíritus acuáticos eslavos de los muertos ahogados siguieron siendo un elemento popular del folclore rural polaco a finales del siglo XIX y principios del XX, como lo demuestra Władysław Reymont en su novela Chłopi (Los campesinos) , ganadora del Premio Nobel . La historia se desarrolla durante la década de 1880 en la Polonia del Congreso y sigue la vida cotidiana de los campesinos en un pueblo típico polaco. En el décimo capítulo del segundo libro, algunos de los personajes se reúnen para intercambiar historias y leyendas, en una de las cuales se menciona la topielica (forma femenina de topielec ). [2]
Un ejemplo más reciente de utopía en la cultura popular polaca es la serie de cómics Lil y Put , en la que los dos personajes principales están constantemente en desacuerdo con un utópico que vive en un estanque junto a su pueblo. Nunca se lo ve directamente y posee poderes mágicos.
Utopiec es la traducción oficial al polaco de El Ahogado , un monstruo y entidad hostil del videojuego Minecraft .
Jedna co rzekła, po tej druga, to i trzeciej się przypomniało, i czwartej, a każda co nowego niesła, że snuły się one gadki jako te nici z kądzieli, jako ta miesięczna poświata, grająca farbami na poślepłych, wodach, przytajonych y borach - to o topielicy przychodzącej nocami karmić głodne dzieciątko, o upiorach, którym musiano w trumnach serca przebijać osikowymi kołkami, por z ludzi krwi nie wypijały, o południcach duszących po miedzach, o drzewach gadających, o wilkołakach, o zjawach strasznych północnych godzin, strachach, wisielcach, o czarownicach i pokutujących duszach, io takich dziwnych, przerażających rzeczach, od których ania włosy się podnosiły, serca zamierały z trwogi, zimny dreszcz przenikał wszystkich , że milkli naraz oglądając się trwożnie, nasłuchując, bo się wydawało, iż coś chodzi po pułapie, że cosik czai się za oknami, że przez szyby krwawią się jakieś ślepia iw ciemnych kątach kłębią się nierozpoznane cienie... aż niejedna żegnała się prędko, pacierz trzepiąc w cichości cymi zębami... ale to rychło przechodziło jak cień, gdy chmurka słońce nakryje , że potem nie wiada nawet, czy był... i znowu powiadali, przędli a motali dalej one gadki nieskończone, którym sam Rocho pilnie się przysłuchiwał i nową historię rzekł o koniu...